Uticaj pravnog sistema na proces roditeljskog otuđivanja

„Kartrajt (1993.) je primetio da produženo uključivanje advokata i sudova doprinosi ne samo razvoju roditeljskog otuđivanja, već i povećanju ozbiljnosti i dugotrajnosti otuđivanja koje staratelj sprovodi nad decom tokom brakorazvodne parnice. Klavar i Rivin (1991.) su sproveli dvanaestogodišnje istraživanje u vezi sa roditeljskim programiranjem dece da utiču na ishod brakorazvodnog spora. Istraživanje je pokazalo da su se u 80% razvoda roditelji bavili programiranjem deteta i to svakodnevno u periodu i od nekoliko godina, ukoliko su sporovi dugo trajali. Rand (1997) prvi iznosi da navodi o seksualnom ili fizičkom zlostavljanju mogu biti otuđiteljska tehnika. Ovi navodi su snažni faktori u odlukama sudova za starateljstvo i stoga su neprocenljiv alat za otuđivače. Sudovi zahtevaju značajno vreme za procenu takvih postupaka da bi se utvrdio najbolji interes deteta. Za to vreme roditeljsko otuđivanje se nesmetano odvija i dovodi do teških posledica i potpunog gubitka odnosa sa nerezidentnim roditeljem. Na žalost, uobičajeni postupci odlaganja i prolongiranja suđenja omogućavaju da se sindrom otuđenja razvije i ojača. Goldvoter (1991.) u svojoj studiji iznosi da što su deca duže u otuđujućoj starateljskoj situaciji izgubiće odnos sa roditeljem koji nije staratelj. Kada se utvrdi postojanje otuđenja potrebno je da sudovi jasno i odlučno prekinu tu situaciji brzim presudama. Većina stručnjaka se slaže da bi jasne i snažne presude odvratile moguće otuđivanje roditelja čak i od samog početka procesa ako bi bili svesni da time rizikuju gubitak starateljstva nad detetom.“

Odlomak iz stručnog teksta The Lost Parents’ Perspective on Parental Alienation Syndrome 

DESPINA VASSILIOU and GLENN F. CARTWRIGHT McGill University, Montreal, Quebec, Canada

Izvor:  https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=492998875416443&id=116649146384753